Naar muziek luister je, live of via een geluidsdrager. Daar zijn boekenlezers verdomd jaloers op. Die willen er ook wel eens uit. Maar dat klopt natuurlijk niet. Een boek lees je, klaar. Je hoeft dus niet naar schrijvers te kijken of naar een bloemlezing. Heerlijk.
Zelf mensen die zich zelf schrijver noemen beamen dit. De stukjes van Martin Bril wel eens gelezen? Is het je ook opgevallen dat die altijd gaan over het op weg zijn naar- of terugkomen van zo’n lezing? Nooit over de lezing zelf. Maar goed. Het muzikaal gedeelte van het programma dit jaar dwingt het keihard af. We gaan naar Crossing Border. We vertrouwen er op het schrijversgedeelte te ontlopen.
Daarover worden we onderweg toch een beetje onzeker. Er zit zo’n man schuin tegenover ons. Zo’n verantwoord alternatief gekleed persoon, zorgvuldig ongeschoren en een duur colbertje over een goedkope spijkerbroek. Lezend in een boek van een auteur die ook op Crossing Border staat. Het is zo’n man die het intellect heeft uitgevonden. En elke vraag die je hem stelt is bij voorbaat kansloos dom. We durven hem niet aan te spreken.
Maar Karin vindt het onzin om gelijk dezelfde trein terug te nemen. Als ze een Haagse Harry de weg vraagt zijn we terug op aarde. En is er geen weg meer terug. We stappen binnen bij Willard Grant Conspiracy en de laatste twijfel valt helemaal weg. Een diepe sonore stem die je wegleidt van alle aardse zaken. En als we dan toch door de wolken fietsen: First Aid Kit, twee jonge Zweedse meisjes, zijn ontwapenend leuk. Crossende zinglijnen, gezonde spanning, veel plezier. Op de site worden een hoop muzikale invloeden benoemt. Het lijkt alsof de meisjes vanaf hun zesde ‘zelfstandig’ Stockholm doorkruisten op zoek naar aansprekende muziek. Ach lieve meisjes, blijf bij jezelf, blijf bij pap’s invloeden en laat je niet hypen.
Brett Anderson is een lekker hapje en maakt prachtige muziek, maar verpest het zwaar met z’n gedrag. Waarom mensen commanderen? Alleen omdat je het podium staat? Walgelijk. Echt verbazingwekkend hoe wereldvreemd en onbijzonder iemand kan zijn. En daar klaarblijkelijk mee weg komt. In een rockstar attitude herkennen we nog iets als een pose, een spel. Bij Brett niet en dat maakt het onverteerbaar. Micah P. Hinson is ook vreemd, maar wel- en zelfs bijzonder o.k. Weird, humor, geweldige stem. We zitten ook nog even bij Alexander Hacke en vriendin, lachen! Maar of dat de bedoeling is weten we nog steeds niet.
Afsluiten gaan we bij Kathleen Edwards in een tent op het Voorhout. Dat blijkt een tentje te zijn, waar we al bij het naderen aan kunnen aflezen dat ze haar band niet bij zich heeft. Maar de grote schok komt nog, als we tent instappen. Een auteur! Het programma is uitgelopen! Nee hè, niet wij toch, niet hier hoor!! Maar op het podium staat wel een echte vrouw. Mooie stem, markante jukbenen, spannende blauwe panty: Hagar Peeters. Naar verluidt kan ze aardig dichten. Dat nemen we graag aan. Maar het brengen, voorlezen, kan ze niet. We weten het nu echt zeker, schrijven is één ding, voordragen een ander. Wat doet iedereen dan pollens plus hier???
Wachten op Edwards. Kathleen gedraagt zich als een stoer wijf, maar is toch blij om nu eens zonder haar band te kunnen toeren. Alle begrip, fijn voor haar, maar toch wat minder voor ons. De songs blijven staan, maar het fraaie hypnotiserende is helemaal weg. Wat overblijft is voldoende voor een doorsnee singer-songwriter avond, niet meer. Is dat voldoende voor iemand die in beginsel sterke songs kan combineren met een eerlijke verschijningsvorm en een vorm van verslavende repetitieve muziek? Ach.
Zijn we per saldo positief? Nee. Er is afstand tussen de seksen, in casu boeken en platen, maar ook tussen de locaties. Waarmee er geen coherent programma staat. Crossing Border is een stevig subsidie genererend concept. Maar in de beleving en de gedeelde beleving schiet het tekort. Misschien een kwestie van de lange adem, maar hoeveel jaar is men nu bezig?
