Gijsbert Kamer schrijft: ‘een weergaloos gezongen Motherland bracht de zaal bijkans in ademnood van vervoering’. Ammehoela!! Dat was de verstikkende hitte in Paradiso afgelopen dinsdagavond. En: ‘meer dan vijftienhonderd bezoekers bleven beweging- en zelfs ademloos luisteren naar wat de zangeres te vertellen had’. Me reet!! Je kon je helemaal niet bewegen!
We denken het aardig voor elkaar te hebben. Om acht uur beginnen we met het maken van strategische schuifbewegingen. Je zo opstellen dat je tussen de mensen door- of over ze heen kan kijken en wel zo dat er geen anderen meer voor je kunnen gaan staan. Dat lukt heel aardig. Totdat de dame met bril terugkomt en met een ‘ja maar dat is mijn vriend die voor jullie staat’ haar ruglange blonde haren aan ons toont.
Natalie Merchant staat in Paradiso en presenteert haar nieuwe ceedee: Leave Your Sleep. Dat doet ze met op ervaring gebaseerde flair, twee gitaristen en een celliste en een powerpointpresentatie over de schrijvers van de door haar op muziek gezette kindergedichten. En haar werkelijk fenomenaal mooie stem.
Brilblondie doet af te toe een stapje naar achteren. Hele kleine nauwelijks op te merken stapjes. Als ze haar haren schudt komen ze in mijn gezicht. Ze ruikt best lekker. Maar even later raakt haar bilpartij mijn rol pepermunt. Voorzichtig schuif ik iets opzij. Want straks wordt het verhaal omgedraaid en is het mijn pepermunt die haar billen partij geeft. En krijg ik een knal voor m’n kop van het vriendje.
Natalie houdt lange gesproken inleidingen en begint wat vreemd te dansen op het podium. Een soort van zwierige ochtendgymnastiek. Ze draagt rode panty’s.
De stapjes van Brilblondie zijn verklaarbaar. Het is erg warm geworden en de mensen om ons beginnen zachtjes aan te stinken. Sommige ongewild en onbewust, andere iets bewuster. Maar het effect is hetzelfde, de omgeving zoekt ruimte. Nu drukt haar handtasje tegen me aan. En ik zie het al voor me. In een beweging raak ik haar tas, waarna haar vingers mij als de vermeende zakkenroller aanwijzen. Weer moet ik opzij.
Nu moeten we meezingen van Natalie. Niets mis mee, maar wat ongepast dat ze daar Tell Yourself voor gebruikt. Want hoe kan je nu gezellig meezingen over een meisje met anorexia? We moeten stoppen als de coupletten gezongen gaan worden.
Het is een wonderlijk gebeuren. Maartje en ik staan linksvoor Brilblondie , Karin en Diede staan nu achter haar. Waar Karin en ik bij aanvang nog hand in hand staan, zijn we nu drie meter van elkaar verwijderd. Bij het podium valt iemand flauw. Vast Gijsbert, want gezien zijn verslag in de Volkskrant heeft hij het nodige gemist. De muziek stopt en als hij weer staat mogen wij weer zingen. Maar ook weer stoppen voor de ‘bridge’. Als Natalie vervolgens in een interactieve sessie met de muzikanten de zaal uitgebreid gaat uitleggen wat dan een ‘bridge’ wel niet is, zijn Karin en ik het zat. Hoog tijd voor een pils in de aangenaam koele kelder.
Jammer, het had zo mooi kunnen zijn. Natalie had zich iets minder als schooljuf kunnen presenteren, maar erger en al langer waarneembaar is dat Paradiso gaat voor geld en niet voor kwaliteit. Geef de mensen een kans om te genieten van de optredens, geef mensen de ruimte, laat ze zitten, denk aan hun veiligheid en leef de brandweervoorschriften na! En sodemieter de bedelende uitsmijter de deur uit. Nu lijkt het wel een boerendisco, met klapvee en kistkalveren.
Koetjes in het weitje moe moe moe Kom in schuurtje Paradiso boe boe boe Daar kan je lekker drinken sap sap sap En liedjes kijken klap klap klap Dan gaan wij je melken tot op het bot bot bot En stoppen we je met veel vriendjes in een klein kistje tot je rot rot rot.
Naschrift: een filmpje van haar optreden voor BBC Radio Scotland vind je hier…
