Aan Willem Fox en mij wordt de vraag gesteld hoe dat nu echt zit met het verhaal over die stappenteller. Dit naar aanleiding van een eerdere openbare e-mailwisseling. Natuurlijk zijn we niet te beroerd om de werkelijke versie te produceren, alhoewel die ook al in de proloog van een verslag van de West Highland Way is verschenen. Bij het opnieuw opschrijven realiseer ik me dat er meer verhalen zijn met Fox en een apparaat in de hoofdrol. Daar gaat ie, vanuit eigen waarneming!

Op één van onze trektochten valt bij het afdoen van de rugzak de stappenteller op de grond, begint te bliepen en blijft bliepen. Stappen tellen doet ie niet meer. En we weten niet hoe dat geluid te stoppen, zonder er de schoen op te zetten. Op het terras van het pannenkoeken restaurant in Elspeet stopt Willem de teller in z´n rugzak en plaatst deze twintig meter verder. ´s Avonds in Speuld, bij boer Aart in de tuin, omwikkelt hij de teller met twee paar sokken, een gebruikte onderbroek en een fleecetrui. Daar wordt de teller – wie niet – stil van. Een week later blijkt de stappenteller niet meer te bliepen en weer tot leven te zijn gekomen. Daar kwam geen mensenhand aan te pas.

Staat dat voorval nu op zichzelf? Dacht het niet. Niet in de combinatie van techniek, Fox en – maar daarover verschillen we nog van mening – de aanwezigheid van de chroniqueur. Zo is daar het weekend Belgische Oostkantons, we lopen een stuk van de GR 56. Fox heeft een kersverse GPS en deze brengt ons feilloos naar Arimont, het startpunt. Als wij de volgende morgen de hike willen aanslingeren, treedt een kenmerkend GPS effect op: het apparaat heeft ons in Arimont gebracht, maar wij weten niet waar we op de fysieke kaart zijn. Die kunnen we dus nog niet gebruiken. Dus vragen we iemand de weg….. ! In Malmedy op een bankje valt het kwartje: ´Fuck eikel, weet jij wat een GPS ook kan? Vertellen waar je bent!´ We beloven elkaar plechtig dit nooit aan iemand te vertellen.

Staan we daarin alleen? Dacht het niet. Niet in de combinatie van techniek, Elsje en de aanwezigheid van Fox. We doen in gezelschap een rugzaktocht. We zijn een half uurtje op weg en we horen in de verte een generator, of een machine of iets dergelijks. Een sonoor gezoem en het houdt niet op. We kunnen het lang niet duiden, maar na een paar kilometer weten we waar het vandaan komt: uit de rugzak van Elsje. Even later houdt Fox triomfantelijk een elektrische tandenborstel omhoog. En als hij er vervolgens aan ruikt en zegt ´he, daar heb je niet je tanden mee gepoetst´, zien we Elsje hevig blozen en in haar rugzak duiken. Dit gaat ook zij niet snel aan iemand anders vertellen. Wel schrijven?