Take Root 2014, het American Music Festival in de Oosterpoort, Groningen. De recensie in de Volkskrant voelt niet goed, Robert van Gijssel maakt zich er wel erg makkelijk van af. Vier van de zestien acts worden besproken. Van twee hiervan is op de relevantie nog af te dingen ook. Daarmee bedoel ik Joan Baez en Daniel Romano. De laatste valt zonder meer in de categorie ‘over the top tearjerk-country’ en daar heeft de doorsnee Nederlandse liefhebber van ‘past, present- en upcoming American music’ weinig mee. ’t Is gewoon een vette hype, niet meer dan dat.
Gelukkig pakken de jongens van Altcountry.nl het beter aan, er is een gedegen recensie te lezen op hun weblog. Okay, zij schreven het stuk met z’n drietjes, waarbij je dan ook op een gemiddelde van vier acts per recensent uitkomt. Maar wel een mooi beschrijvend totaaloverzicht en daar is het de lezer om te doen. Ook prima reacties van lezers.
Wat kan ik nog aan de recensies toevoegen? Altcountry.nl spreekt over een vreemd verhaal van Natural Child over seks met een gehandicapte vriendin op een schommel. Dat was niet alleen vreemd, maar ook ingestudeerd en ronduit grof beledigend. Hoort dat bij hun rock ’n roll attitude? De muziek was lekker, maar dit was reden voor ons om dat optreden onmiddellijk te verlaten.
John Fullbright is een enorm talent. Zeer muzikaal, schrijft prima songs, heeft een dijk van een stem en is een uitstekend performer. En pas 25 jaar oud!
Smoke Fairies wordt niet besproken en dat had wel gemoeten. De vraag of ze hier thuis hoorden is interessant, het Take Root-publiek vond overduidelijk van niet. Voor mij was het wel de verrassing van de avond, feeërieke samenzang, zwevende gitaren en een strakke slow tempo ritmesectie, betoverende hypnotiserende muziek. De muzikale inslag was niet Amerikaans, eerder Engels, de zang deed af toe denken aan Kate Bush, al hebben we hier met twéé fraaie feeën te maken.