De wandeling van vandaag kunnen we ophangen aan de horeca. Dat is het leuke van zo’n langeafstandspad in Nederland. De ene keer moeten de boterhammen verplicht mee, een andere keer lonkt het ene terras na het andere. Dat het aantal kilometers vandaag bescheiden is helpt ook een handje.
We starten in Numansdorp en gaan richting Hollands Diep om van daaruit westwaarts over een grasdijk richting Haringvlietbrug te lopen. Het is prachtig weer. Schapen op de dijk, boten op het water, ver van je weg kijken.
Halverwege, bij een watersportclub, lijkt er een vroege kop koffie in te zitten. De havenmeester baalt verbaal stevig, want zijn verontschuldiging is lang, maar de conclusie die we mogen trekken is kort. Iets verderop is een golfbaan met ongetwijfeld horeca, maar die laten we links liggen. Letterlijk gezien overigens rechts. Bij de brug is er een herkansing, containerhoreca! Daar gaan we voor. De uitbater staat naast een strandje, waar Rotterdammers hun jetski’s te water laten. Jetski’s zijn een mannendingetje zo te zien.
Dan begint het traject over de Haringvlietbrug en de Volkeraksluizen. Niet echt wandelvriendelijk want je loopt vrijwel constant langs de snelweg. En de enige weggebruiker ben je niet, want op deze secundaire weg, zonder voet- of fietspad, scheren de auto’s die daar ook rijden rakelings langs je heen. Maar, toch zeer de moeite waard! Je ziet Tiengemeten westelijk liggen, prachtige vergezichten over het water, boten, bootjes en je kan de sluizen voor de vrachtscheepvaart goed van bovenaf bekijken. Indrukwekkend!
Willemstad lopen we bij de vuurtoren binnen. We stuiten op een enorme collectie plastic afvalflesjes die gestileerd in een lengterichting vanaf de voet van de toren op de grond neergelegd zijn. Van de fotograaf begrijpen we dat zodra deze in de schaduw van de toren komen te liggen, hij gaat afdrukken. Van de kunstenaar begrijpen we dat dit geen sinecure is met honderden flesjes en dat hij het enorm in z’n rug heeft gekregen. Van de vuurtorenwachter begrijpen we dat hij het hele gebeuren inmiddels behoorlijk zat is.
We kunnen ons bij alle mannen iets voorstellen. Want ja, de schaduw van de toren verplaatst zich met het verstrijken van de tijd een beetje. En als dan niet alle flesjes op hun plek liggen… Karin biedt ze de oplossing met de vraag of het ‘kunstwerk’ niet te beschouwen is als een zonnewijzer. Briljant! Gewoon laten liggen die meuk en roepen dat het biertijd is als de schaduw de eerste fles raakt. Maar de mannen zijn te ver heen in hun animositeit.
Willemstad heeft een grasstrand. Alles wat je op een strand doet, doen ze in Willemstad op de grasdijk. Zandstrand? Een reliek van de vorige eeuw, dude! Who needs Zand, who needs Voort, who needs Zandvoort?
De steltenloper heeft het goed begrepen. Hier kan je niet zoals op een zandstrand zomaar tieten kijken. Hier hebben ze heggetjes. Maar op stelten kan het perfect! En helemaal als je het een beetje aankleedt. En zo zien we hem van grote hoogte verhalen voorlezen aan voor ons – op dat moment - onzichtbare zonnende dames. Mooie morbide verhalen met een vet sappig Rotterdams accent. Hoog gebracht, maar de schijn van laag bij de grond poetst hij vandaag niet meer weg.
Binnen de vestingwallen van Willemstad is ook van alles gaande. Vanaf het terras van het Wapen van Willemstad bekijken we dat allemaal eens rustig. Auto’s zijn verboden op zondag, maar er zijn voldoende brommers, motoren en boten om dat te compenseren. Eén daarvan, de boot van Veerdienst Anna, brengt ons terug naar Numansdorp. En ja, op het terras van Restaurant ’t Schipperhuis gaan we nog even nabeschouwen, nog steeds in ’t zonnetje. Zware dag vandaag. Pffff…