Mountainbiken, dat zou ik – nog niet bekend met de bedrijfsmores – gaan doen bij het zomerfeest. In de dagen voor het feest werd al duidelijk dat er sprake is van een heuse fietsperiferie bij Grunn de Witt. Daar stond ik dan in m’n hardloopsetje naast van die collega-profs met helmen, strakke halflange broeken, shirts met opbergruimte op de rug, speciale fiets- en handschoenen. Sommigen hadden zelfs hun eigen mountainbike meegebracht.
Het belang van zo’n strakke broek werd me al snel duidelijk. We moesten namelijk een oefening ‘remmen op het voorwiel’ doen. Om blokkeren te voorkomen moet je je gewicht naar achteren brengen. Je moet dan achter je zadel gaan hangen, om daarna pas in de voorrem te knijpen. Bij de strakke broekjes ging dat prima, maar mijn hoog bij de benen uitgesneden hardloopbroek bleek tamelijk perfect achter de zadelpunt te blijven haken. Ook in onderbroek kan je – gelukkig – in de remmen knijpen.
Een collega – ook niet uit de periferie – had gewoon z’n spijkerbroek aangehouden. Nou viel het luchtig gekleed al niet mee met de hoge temperaturen, dus verbaasde het me niets dat juist hij lek reed. Even rust. Nu bleek ook het belang van de shirts met opbergruimte. Uit het ene shirt kwam een fietsband, uit de andere bandenlichters, een minipompje en weer iemand anders had een CO2 luchtpatroon bij zich.
De patroon moest nu tevens voor het ultieme leermoment gaan zorgen, de toepassing van ultramoderne technieken tijdens het mountainbiken. Leergierig opperde ik dat de handschoenen van de mannen hiervoor bedoeld waren: tegen huidcontact bij het bevriezen van de patroon als deze z’n lucht vrijgeeft. Maar dat bleek niet zo te zijn. Helaas lukte het niet om de perslucht in de band te krijgen, maar de patroon stond wel op scherp en moest dus ontdaan worden van de inhoud. De collega-prof ging nu op afstand van de groep staan om dat even veilig te regelen. Dat liep inderdaad goed af. Maar, eerlijk gezegd weet ik niet of het de bedoeling was dat deze over onze hoofden schoot en in de sloot belandde.
Mijn leergierigheid werd overigens wel opgemerkt. Of ik ook toe wilde treden tot de fietsperiferie. Dat houd ik nog even in beraad, maar ik ben me al wel aan het oriënteren op strakke broekjes.
