De enorme appel ligt al een tijd op een schoteltje naast hem te wachten, het mes ernaast. De boodschap voor Gerrit, zijn tegenstander, is duidelijk. De vraag is alleen nog wanneer Fred dat appeltje dan met hem gaat schillen.
We kennen het wel, de strijd rondom het dambord. De meerderheid gedraagt zich gelukkig, maar er zijn er die al dan niet bewust de tegenstander – proberen te - beïnvloeden. Het kunnen opmerkingen zijn, getik met de pen op tafel, winden laten, staren naar de tegenstander, boertig consumeren. Toen ik de enorme appel en het mes zag liggen wachten, moest ik hier gelijk aan denken.
Pas in het eindspel is de appel aan de beurt. Het mes blijkt veel te klein te zijn voor de appel, maar Fred vist uit z’n rugzak een groter exemplaar. De dreiging is nu maximaal. De verrassing is daarom ook groot als hij de appel niet schilt, maar er grote onregelmatige stukken afhakt. Ook een appel kan in hoofdgroepen uiteen, maar daar kiest hij niet voor. In het voordeel van Fred moet wel gezegd worden dat hij de appel uitermate beschaafd weg kauwt.
Het is bijna niet voor te stellen, maar Gerrit ontgaat dit alles. Wat een concentratie. Het belangrijkste werk is dan al wel gedaan, want hij heeft een nette vier om twee op het bord gebracht. Maar het moet nog wel zorgvuldig uitgespeeld worden. En dat is Gerrit wel toevertrouwd, hij wint de partij.
