Randerode Apeldoorn. De plek waar Moeder Johanna haar laatste dagen slijt. We komen binnen en zien haar met een boek wat ze één centimeter voor haar ogen houdt. Zo kan ze nog lezen. De letters letterlijk voorbij laten glijden. Ze ziet ons niet binnenkomen, ze ziet ons niet als we naast haar staan. “Wat heeft Commissaris Blauw u te vertellen Moeder”? Ze kijkt blij verrast op, herkent m’n stem, een lach op haar gezicht. De verzorgster die aan tafel komt met koffie negeert ze om Karin te begroeten.
Ze stelt voor om naar het restaurant beneden te gaan. Dat doet ze altijd, maar ze brengt het alsof het een buitengewoon origineel idee is. In de rolstoel nemen we haar mee naar beneden en ditmaal wijst ze ons niet de korte route.
Koffie. Ze rommelt in haar tas om het pasje te pakken waarmee ze op rekening kan betalen. Maar Karin betaalt en dat is ook goed. “Gisteren heb ik nog gebeden om jullie snel weer te zien. En nu zijn jullie hier!”. Ze is moeilijk te verstaan sinds ze het zonder tanden en kiezen doet. Maar de belangrijke zaken krijgen we goed mee. Het boek van Commissaris Blauw heeft ze van Joke, gisteren zijn de Schoutens en Wissinks geweest en Jannie wil haar verjaarsdagskado niet hebben voordat ze echt jarig is. En Gosse Posthuma kon de auto niet uitparkeren bij Syb en Tine en toen moest Marijke het doen. Ze vindt het wel erg voor Gosse.
Jannie komt binnen en controleert of Johanna weet wie ze is. Dat weet ze: “Jans”! Maar wel bijzonder zo op de zaterdagavond. Als Jannie koffie haalt zegt ze: “ze zal morgenavond nu wel niet komen”. Het gesprek komt op Hait, onze vader, haar overleden man. Waarmee ze een haat/liefde verhouding onderhield. De liefde overheerst vanavond: “als ik soms wat meemaak denk ik: dat moet ik Jaap vertellen”!
Om acht uur kijkt ze op haar horloge. Het sein dat ze het wel mooi vindt zo en dat ze naar boven wil. We rekken het nog even, maar dan volgt het tweede signaal: “hoe laat sluiten ze hier eigenlijk”? Een ongeregeld leven maakt haar onrustig. Jannie brengt haar naar boven. Wachten op de medicijnen en dan naar bed. Muziekje op en dan slapen. Zo hoort het. Zo moet het gaan.