Of we nu modern zijn weet ik niet, maar we ontvingen een weblogartikel via een RSS koppeling. We hebben ons namelijk geabonneerd op een weblog met die mogelijkheid. Voor alle duidelijkheid: het betreft hier ons eigen weblog. En voor zover we weten zijn wij zelf onze enige abonnee op dit log. Dat is misschien een beetje zielig, maar een draai aan de werkelijkheid willen we ook niet geven. We troosten ons met de gedachte dat we wellicht na dit leven gelezen worden.
Of zich dat verhoudt tot het geloof in reïncarnatie is de vraag. Dat kan, in ons geval, een situatie opleveren waarin we nog steeds de enige lezers van ons eigen weblog blijken te zijn. Waarmee de troostende gedachte wegvalt. Om dat op te lossen moet je dus geloven in reïncarnatie als dier. Maar die schijnen niet aan webloggen te doen.
Is het ernstig, deze zoektocht naar waardering, erkenning en wellicht ook een beetje roem? Laat ons dan in ieder geval beloven geen oor af te snijden om in een Nederlands museum door Amerikanen bewondert te worden. Als tegenprestatie vragen we om ons niet postuum te laten figureren in een portret door een Boss Ross adept.
Schatje, heb jij het nummer van de psychiater?