COWSHEAD KARIN MOOR EN LEENDERT BAKKER

Op de voicemail zijn krakerige, onvaste stem: 'Leen, met Bob....... ik heb ingesproken..... ' En verder niets. We gaan maar weer even bij hem kijken. #hetdagelijksleven #bijlmer

“Heb je een vrouw op bezoek gehad?” Of ik een vrouw op bezoek heb gehad… Hoe komt ze daar nu weer bij… “Hoezo?” “Omdat het dekbed zo vrouwelijk is open geslagen.” “Vrouwelijk is open geslagen?” “Ja, zoals alleen een vrouw dat kan.” Onmogelijk om hier antwoord op te geven. “Als ik nu ja zeg, ga ik dan vreemd?” “Ja.” “En als ik nu zelf het dekbed heb open geslagen, wat maakt dat dan van mij?” Ze begrijpt me en zegt lachend: “een mietje”. #tekst #hetdagelijksleven

Aan de deur Floortje en Madelief, vier blauwe kinderogen kijken me aan. Maar de monden blijven dicht. ‘Hallo snurkberen, wat kan ik voor jullie doen?’ Het blijft nog even stil en dan zegt Floortje: ‘wij zijn geen snurkberen!’ ‘Okay, wat zijn jullie dan wel?’ ‘We zijn, zijn, ehh, we zijn kinderen… nee, meisjes!’ ‘Okay meisjes, wat kan ik voor jullie doen?’ De meisjes denken weer na. Ze weten dat ze niet om snoep mogen vragen. En ze snappen dat je niet elke keer kan aankomen me

Jans noemde het een huisgewoonte. De gewoonte om voor het slapen gaan een Beerenburg, een Weduwe Joustra, te pakken en een stuk kaas. Dat laatste heb ik niet van een vreemde. Want ik herinner mijn broer Sybren wanneer hij ’s avonds laat thuis kwam. Hij maakte dan steevast de gang naar de kelderkast om daar nog even kaas te scoren. Ik kan me niet herinneren dat hij ook een Weduwe pakte, maar het tijdstip waarop hij thuis kwam deed vermoeden dat hij dan iemand anders had gepa

Van: Leendert P. Bakker Verzonden: donderdag 22 januari 2015 00:24 Aan: Jans Bakker CC: Paul Fontein; Karin Moor Onderwerp: RE: verhuizing Jannie; bereikbaarheid Lieve Jans, Goed bezig lees ik. En dat ondanks je weerzin tegen dit gebeuren. Ik zoek afstemming met Paul, maar we kunnen wellicht wat betekenen in ’t weekend van 31 januari op 1 februari, in dat weekend hebben we een afspraak met Joke & Paul. Daar kom ik op terug. Want de bouwvakkers zullen op z’n vroegst op 2 febr

Eind tweeduizendveertien: Engelenburgerlaan 4 in Brummen is verkocht, Syb gaat met Trees een nieuw leven in Zwolle beginnen. Zwolle? Diede en Sietse wonen daar nu! En daar was ik bij mijn zus Jans gestald om tijdens de verhuizing van ’t gezin Bakker-Buitelaar, van Nunspeet naar Brummen in negentienzeventig, niet in de weg te lopen. Toen de spullen over waren bracht Jans me naar het dorp stroomopwaarts aan de IJssel. Nog geen twaalf was ik. De acht jaar daarna – tot ik uit hui

Prilsaam sist de jonge Sonos Door knippende tippende sinistere sonoren Met an de knoppen de Olle Lobos Gemig kijsvonijn is zo vebroren Maar wie loed guistert ontwaart Sebas Vunst kliegt als een drone over de hei Mamen met Saartje straks voor de klas Die dieten nooit hun schoel voorbij Sint. #hetdagelijksleven #familie #tekst

We lopen langs de Weespertrekvaart, ter hoogte van de molenstomp bij het Diemerbos . Honderd meter verder stopt een auto. We zien een man het portier opendoen, we zien een hondje er uit springen dat direct richting vaart rent. De man doet een paar stappen richting vaart, probeert het hondje tegen te houden, wat niet lukt, verliest z´n evenwicht en valt ook in het water. We maken een sprint en als we bij ´m zijn reikt hij ons vanuit het water de natte teckel aan. Als Teckie op

Nooit van Nico Dijkshoorn gehoord, nooit gezien, nooit iets van gelezen. Maar afgelopen zaterdag staat er een niet te missen markante kop op de voorkant van Volkskrant Magazine: ‘schrijver Nico Dijkshoorn’. En vandaag een profiel in Het Parool: ‘het mes altijd in de achterzak’. Het beeld van een getalenteerde, veelzijdige-, goed van de tongriem gesneden- en met een scherpe pen schrijvende man ontstaat. Maar tegelijkertijd van iemand die zielig doet over z’n jeugd, over dat hi