Stel , er wordt bij Ikea omgeroepen dat ´Snurker T opgehaald wil worden uit Smalland.´ Dan zou ik zeker de oren spitsen en m’n gedachten laten gaan. Maar stel dat even later wordt omgeroepen ´dat Marple T haar pappa zoekt en dat ze heel boos op hem is.´ Dan zou ik het zeker weten, ik word in de maling genomen. En bij ´Urreburre Baby is al vast naar huis´ dat ze alle drie krom van het lachen bij de receptie liggen en dat ik ze daar ga zoeken.
Een naam alleen is niet genoeg. Je hebt ´m nodig om een ander aan te spreken. Maar als je er gevoel in wilt leggen wordt het wat anders. De reguliere naam is al zo gewoontjes en je gebruikt toch niet de naam die iedereen gebruikt?
Of de jongens er ooit zo naar gekeken hebben, ik weet het niet. In ieder geval vond Snurker het best en Marple heeft er haar eerste e-mailadres van gemaakt. Alleen Urreburre was niet tevreden: ‘Pap, wil je me niet meer zo noemen waar anderen bij zijn?’