Ja, ik weet het nog goed. Het was geen zware bevalling. Maar om nu te zeggen ´het ging vanzelf´, dat nu ook weer niet. Na de wisseling van de verpleegstersdienst gebeurde het. Ze legden een andere baby bij me aan. Natuurlijk wist ik gelijk dat het mis was, dus ik protesteerde onmiddelijk. Maar denk je dat ze het toegaven? Jaap moest er nota bene aan te pas komen om je bij die andere moeder weg te halen. ‘Ik moest hem wegrukken van een vreemde tiet’, dat is alles wat hij er over kwijt wilde.
De onzekerheid heeft lang boven ons gezweefd. Als een soort latente twijfel. Toen Leen geboren werd nam dat af en wat later, toen hij ging lopen, wisten we het zeker. Ook die kenmerkende zeebenen. Niet dat je die aan de IJssel nodig had. Maar toch: op jullie gang van Concordia naar huis was ik echt trots: tredvast. En: broers!
Wat later ook opviel Sybren, is je sterke gestel en je gebruinde tint. Dat laatste heb je toch echt van Jaap’s kant, er stroomt Portugees bloed door hun aderen. De Bosfriezen weet je wel! Kijk eens na een spatje zon naar oom Henk en je neef Sybren van oom Tjeerd. En zet je zelf daar eens naast. Drie ondeugende gebruinde jongenskoppen, drie van één soort. Ach jongen!
Zo, nu houd ik even m’n mond. Vier nu even zelf je verjaardag. M’n koffie wordt koud en er kijken mensen naar m’n gebakje.