Karin: “Leendert…”? Okay, shit, als ze ‘Leendert’ zegt dan is er wat aan de hand. En dan volgt er wat. “Wanneer is nu eigenlijk de Gaasperdammerweg ondertunneld?” Mmm, merkwaardig, want dat weet ze best. “Euhh, 2020, dus reken maar op 2025.” Heel ver van het ideale antwoord kan ik niet gezeten hebben, want direct daarna volgt: “en wanneer zet jij eigenlijk het verslag van Bretagne op onze site?”
Tja, geef haar eens ongelijk. Het ligt al even op de plank, het door Karin geschreven verslag van onze trektocht in Bretagne in september 2009. En, het wás een tocht. Een prima tocht. Zwaar door de old school rugzakken, de afstanden. Mooi door de prachtige vergezichten, de zee, de kust, de getijden, de heide en de gaspeldoorn, aangenaam door de Sint Jacobsschelpen en de calvados.
Als ik terugkijk is er een onbestemd terugverlangen, moeilijk te plaatsen. Dat heeft met ons tweetjes te maken , dat we dit samen mochten doen, maar ook met Bretagne zelf, het einde van de oude wereld, ruig, mooi.
Datzelfde gevoel krijg ik als ik naar Tri Bleiz Die luister, een Bretonse folkpunkrock band. Toen ik gisteren las dat ze niet meer bestaan was dat best een schok. Het was een band die de nieuwe dynamische wereld moeiteloos combineert met de oude, de tradities, de Keltische roots. De dynamiek spat er vanaf, maar altijd met een melancholische ondertoon. Ze hadden alles in zich om het helemaal te gaan maken, maar dat heeft er dus niet van mogen komen.
Het was dus maar goed dat we op de terugreis in Brest nog een ceedee van ze hebben kunnen kopen. Op You Tube staat oud en meestal geknutseld werk, maar het volgende filmpje kan prima dienen als inleider van het verslag van onze trektocht in Bretagne, september 2009. Een hommage aan Tri Bleiz Die, een hommage aan Bretagne.