Ze lopen leeg, of er gaat geen lucht in. De kunst is om het ventiel zo ver open te draaien dat deze nét niet leegloopt maar er wel lucht ingepompt kan worden. Als er geen lucht in gaat ben je op zich al een heel eind, want dat betekent dat je dat lullige verloopnippeltje gevonden hebt. Vind het maar eens! Nu is bij ons – geloof ik – de afspraak dat deze in het Simsondoosje ligt, maar niet lang geleden was het rommellaatje de plek. Wat we hierover hebben afgesproken weet Karin wél. Toch komt het voor dat zij het nippeltje ook niet kan vinden. Dan ontstaat bij haar het vermoeden dat ‘iemand’ het nippeltje niet op goede plek heeft teruggelegd.
Vanmorgen kwam ik aan banden oppompen in eerste instantie niet toe. Het was al prachtig dat ik onze fietsen de schuur uit kreeg, maar daarna gooide de schoorsteenvegenabonnementverkoper – die ons pad op kwam lopen – heel aardig roet in het eten. Toen de man weer weg was constateerde Karin dat ik zojuist ons tweede schoorsteenvegenabonnement had afgesloten.
Nu had ik tijdens dat afsluiten al een redelijk deja vu gevoel, dus ze kon best eens gelijk hebben. Met de schoorsteen nog in m’n hoofd ging ik het Franse ventiel te lijf. Dat ging dus niet goed. Maar eerlijk gezegd zou het zonder schoorsteen ook niet goed gegaan zijn. Dat weet Karin natuurlijk ook en nu vond ze dan het moment aangebroken om mij nog eens te instrueren. ‘Eigenlijk is het heel makkelijk: je moet het los draaien zonder het aan te raken.’ En daarna een tikkeltje meewarig: ‘maar jij doet net alsof het een clitoris is.’
Op de fiets had ik weer een hoop om over na te denken.
