Zomaar een zondag zonder verplichtingen. Mooi weer volgens de voorspelling, dus zijn we het snel eens over het spontane idee een deel van het Floris V-pad te lopen. Vandaag lopen we van Kortenhoef naar Breukelen.
Nederland lijkt één en al vriendelijkheid, de conducteur brengt Karin haar hoed achterna als ze die in de trein laat liggen. En de buschauffeur zwaait drie keer ten afscheid. De zon schijnt, is dat het? Het kan ook zijn dat ze Prinses Beatrix in Karin zien, dat gebeurt wel vaker. Zo vaak dat Karin inmiddels ook reageert als je Bea tegen haar zegt.
In Hilversum hebben we geen tijd om koffie te halen en in Kortenhoef blijkt dat De Karekiet als restaurant niet meer bestaat. Ernaast zit een oude school waar een expositie gehouden wordt. Daar moet dan ook koffie zijn is onze gedachte en de organisatie is zo vriendelijk om ons buiten een kop te schenken. Als we weer vertrekken blijkt dat er een expositie is die ‘Werkpaarden en Dienstmeiden’ heet. Terug thuis lezen we dat dit met August van Voorden te maken heeft, de Rotterdamse Breitner die zijn lief uit Kortenhoef haalde.
Even later lopen we op het Oppad, een oud kerkenpad dat dankzij inspanningen van de plaatselijke historische vereniging Curtevenne weer is opengesteld. Mooi pad en dat geldt ook voor de Kromme Rade en de Lambertsz-kade die daarna volgen. Dwars door de venen en langs de Loosdrechtse plassen, uniek.
Vanuit Loenen aan de Vecht blijkt een wandeltocht te starten en dat merken we vandaag. We zijn niet alleen op pad. Wandelaars zijn een ander volk. ’t Is best ingewikkeld: wandelaars lopen, maar lopers wandelen niet. Wandelaars lopen het liefst samen en maken veel kilometers. Lopers dragen een rugzakje, waar de echte wandelaar een heuptasje draagt. Bij vrouwen kunnen die zo lekker op de heupen schommelen, dus een straf is het niet om door zo’n combi ingehaald te worden. Wandelaars lopen ook snel, dus je moet wel moeite doen om zo’n tasje bij te houden.
Als de Kromme Rade het water schampt ligt daar een oude rode boot aangemeerd. De kapitein ziet ons voor wandelaars aan en vraagt of we haast hebben. Dat hebben we dus niet! We zijn geen wandelaars, we hebben geen heuptasje verdrulleme!! Maar ja, hoe moet Kapitein Tornado dat weten, die heeft verstand van enteren en heeft zeebenen… Hij wacht op zijn piraten en als die komen gaan ze ergens aan wal een schat zoeken. Als die gevonden is gaan ze knakworsten met zwaarden doorklieven, zodat ze beter op de broodjes passen.
De route brengt ons aan de Vecht, maar we maken een omweggetje om langs de westkant naar Loenen af te zakken. Leuk paadje, pal langs de Vecht, fraai. Ter hoogte van woonboten krijgt het een overpad-karakter. Het merendeel van de bewoners heeft dat geaccepteerd, daar loopt het pad tussen de woonboten en hun tuintjes door. Maar bij de laatste woonboot hebben ze het pad vervangen door een gazonnetje en hebben bordjes ‘wacht u voor de hond’ geplaatst. De hond zien we niet, maar wel vier zonnende borsten. Vier is best veel als je er niet op rekent. Maar tijd om er lang bij stil te staan is er niet, bij de twee grootste tieten hoort een vinger en die priemt ons het pad weer op.
Leuk plaatsje Loenen aan de Vecht. Het zonnige terras verenigt motorrijders, wielrenners en lopers. Alleen de wandelaars ontbreken, die zitten in de sporthal… Wij gaan voor de kroketten met brood. Naast ons gaan plaatselijke jongelingen aan een flesje witte wijn, het is natuurlijk wel de Vechtstreek. Aan de overkant van de Vecht ligt een oude villa met de naam ‘Vegtlust’. Wat krijgen we nou, een staaltje onvergankelijke snelle middeleeuwse humor? De Def P. van de 17e eeuw? Nee, we houden het op een bokser in ruste. ‘Regilio Tuur’ opper ik. Karin is het niet met me eens: ‘kan niet, die had geen humor. Het moet Arnold van der Leijde zijn…’!
De route leidt ons mooi het dorp uit en Nieuwersluis in. We maken nog een lusje om Fort Nieuwersluis en lopen langs de Wetering naar het Amsterdam-Rijn kanaal. Fijn plekje voor een woonboot! En een leuk ommetje, het zou ons niet verbazen als dit in een volgende editie van het Floris V-pad tot de route behoort. De Pontbaas vertelt ons dat hij over twee weken zijn baan kwijt is, ontslagen. Zijn werk wordt overgenomen door AOW-ers. We kennen niet het hele verhaal, maar Rijkswaterstaat staat er vooralsnog gekleurd op: dit kan en mag natuurlijk niet!
Op station Breukelen lopen we onze buurman Jaap tegen het lijf. Hij is net terug van een hike naar de bron van de Loire, maar is vandaag toch al weer aan de wandel. Aan ‘de loop’ moet ik schrijven. Dat doet hij regelmatig met een oude schoolvriend. Vandaag liepen ze van Breukelen naar Baarn en de mannen komen net treinend terug. Mazzel voor ons, we kunnen weer uitchecken en rijden met Jaap mee naar de Bijlmer.
Thuis strekt Bea haar benen. Haar hoed leg ik op de kapstok.