Een Amsterdamse Viking als schoonzoon dus, dat was al snel duidelijk. Maar dan wel eentje met Limburgs bloed. Leg dat maar eens aan uit aan een willekeurige belangstellende. Als dat een man is, dan komt al gauw de vraag wat de jongeman voor de kost doet. Dan wordt het verhaal lastig, althans in de kringen waar ik me in bevind. In die kringen is een koeienkop van Ikea al kunst, kan je nagaan.
Maar goed, dan probeer je uit te leggen dat een kunstenaar mooie dingen kan maken, maar dat het ook aan de man moet worden gebracht. En dat het wet in de kunstwereld is dat iets niet alleen maar mooi of intrigerend kan zijn, maar dat er een verhaal bij hoort. Zonder verhaal geen kunst en mocht iemand dan toch de doodzonde begaan om alleen maar kunst te maken, dan wordt het verhaal er alsnog bij bedacht.
En dat je in het duurdere segment het verhaal niet zelf vertelt, maar dat je dat uitbesteedt aan een galerie. En dat Bas dus de kunst toont én het verhaal erbij vertelt. Met veel enthousiasme.
Waar was ik ook al weer, o ja, een Amsterdamse Viking, Limburgs bloed. En dus dat hij een Kunstpik is. Dat laatste is dan wel weer treffend, want we herinneren ons een bijzondere verjaardag van Maartje, in een kroeg bij de Weesperstraat. Bijzonder omdat Bas daar voor het eerst acte de presence gaf. En daar kwam hij binnen hoor, de Amsterdamse Kunstpik Viking met Limburgs bloed. Met een Jan Lenferink-overhemd aan. Weten we nog hoe zo’n overhemd eruit zag? Een wit overhemd met een fijn blauw streepje. Bas dronk gelukkig geen melk in het openbaar en hij stottert ook niet, anders was het nooit iets geworden. Maar het treffende was het cadeau dat Maartje van haar vriendinnen kreeg: een kunstpik. Een beetje genant ook wel, nietwaar Maartje. Maar helemaal niet nodig hoor, je zag toen alleen de symbolische waarde van die kunstpik niet.
Je vriendinnen wel, althans daar houd ik het dan maar op. Want we zagen wat foto’s van Maartje voorbijkomen op haar recente vrijgezellenfeestje. Daarin kreeg je van hen een boeketje in de hand gedrukt met daarin een … ja hoor.
Die kroeg in de Weesperstraat zat aan de goede kant van de weg. De oostelijke kant. Iets verderop in Oost zijn jullie elkaar tegengekomen. Maartje is daar vanuit Hoorn neergestreken, naar Amsterdam voor de studie psychologie, neergestreken in de Javastraat. Want zo gaat dat in de provincie, een studie is het grote excuus om het ouderlijk huis te ontvluchten en dan het liefst zo ver mogelijk weg te gaan wonen. Zo niet bij Bas. Het ouderlijk huis staat aan de Amstelveensweg, is dat nog net West, of Zuid? Hoe dan ook, Bas meende door in de Domselaerstraat in Oost te gaan wonen toch een behoorlijke daad te stellen. Dat deed je ook Bas, want zo kon het niet anders dan dat je Maartje een keer tegen het lijf zou lopen. Oost is gebleven, Studio K, in de Timorstraat jaren lang op de huurschopstoel en nu dan jullie echte eigen appartement in de Edisonstraat. Oost west, Oost Best of iets dergelijks?
Het is natuurlijk altijd de vraag waar je wilt gaan wonen als je later groot bent. Jullie hebben serieus rondgekeken in Goteborg. Dat had dan weer alles te maken met Maartje liefde voor Scandinivië en alles wat daarbij hoort. Are You Swedish? Lovisa, jij speelde daar ook een rol in. Ja ook, die stoere Viking, maar ik denk ook aan de Stage in Bergen, Noorwegen. Het trok al tijdens je studie en en passant heb je een graad in de Noorse taal behaald. En ben je mede verantwoordelijk – waarvoor dank – voor de outdooravonturen van Karin en mij: ja, dus ook voor haar gebroken rib.
Oslo, Bergen, Goteborg, New York? Voorlopig Amsterdam echt waar. Waarom ik dat zo zeker weet? Nou ja, als Maartje vrienden, net verhuisd naar Haarlem, een kaartje stuurt met als adres de huppeldepup straat in… Amsterdam, dan zie ik dat onze Big City meer in je genen is gaan zitten dan je misschien wel wilt toegeven. En ja, als Bas in huis een lichtbak aanlegt die bij calamiteiten de verlichting van het naastgelegen sportveld kan vervangen, dan denk ik dat hij meer met de stad heeft dan Eberhard van der Laan.
Brengt me op Sinterklaas. Niet dat Eberhard nou zoveel weggeeft. Maar hij kan het soms best aardig verwoorden. En dat probeerde Sinterklaas ook bij Bas. Je hebt het niet makkelijk gehad Bas met die goedheilig man. Waarom niet? Omdat Sint zag dat Maartje wel erg vaak alleen thuis zat. Geen fijn idee dacht Sint, dus ging hij zijn invloed aanwenden. Maar toen de Goteborg plannen speelden besefte hij dat zijn rol was uitgespeeld: en zo kon het ook dat hij schreef: Beste Bas, vaarwel… Zweden kent mij niet, die heeft een andere idioot met een wit baardje. Het ga je goed, zorg goed voor Maartje.
Eind vorig jaar belde Bas op: of hij langs mocht komen, er was iets met de belastingen en of hij me daar over kon spreken. Tuurlijk, kom maar langs! Hij had een grote ordner bij zich, een map. Maar bij het overhandigen van die map kwamen er gelijktijdig twee apen uit de mouw. De grootste aap was dat Bas mij officeel om de hand van Maartje vroeg. En de kleine aap bleek een fles Weduwe Joustra (beerenburg) te zijn met zes kelkjes, keurig verstopt in de ordner.
En zo staan we nu hier. Ik heb toestemming gegeven. Was die nodig? Welnee, maar het is wel een mooie traditie en op waarde geschat. Je dochter ‘weggeven’. Eigenlijk begint dat al heel vroeg, er zijn verschillende fases op weg daar naar toe. Stukje bij beetje laat je als ouder je kind los. Nog niet die keer daar in het Postkantoor in Hoorn. Er stond een rij te wachten voor de balie en Maartje piepte er uit: ‘hebt die mevrouw ook een spleetje’? Maar het besef van loslaten had ik heel sterk toen Maartje, Diede, Karin en ik in 2008 samen de Hardangervidda in Noorwegen overtrokken. Bas zat al in je hart en het was voor mij duidelijk dat dit onze laatste grote vakantie samen zou zijn.
Tussen het loslaten en weggeven ontdek je dingen die je nog niet wist. Wisten jullie dat Maartje seroendeng super vindt? En dat haar vriend Bas en zij dat nog steeds een geweldige ontdekking vinden, zo makkelijk en lekker?? Henk wel, die had dat veel eerder door dan ik. En ook eerder dan Maartje en Bas zelf vermoed ik… Een receptenboek van Conimex is stille getuige.
Loslaten, weggeven. Er zit hier een prachtige vrouw naast je Bas. We weten dat jij supertrots op haar bent en eerlijk gezegd dat zijn wij ook. Niet alleen om hoe ze er uit ziet, maar ook om wie ze is: een dame met hersens en heel erg belangrijk, humor. Een beauty met brains, met een verfijnde smaak. Een naturelleke. Maar bovenal ook een hele hele lieve meid.
We zijn superblij dat jij naast haar zit. Een goser op wie Maartje kan bouwen. En kijk nou eens naar jullie samen, jullie als stel, is het geen kunststuk? Maar dan wel kunst zonder een verzonnen verhaal. Jullie verhaal is echt, de eerste bladzijden zijn geschreven. Schrijf rustig verder, maak er een mooi boek van.