Robin Roza heet ons nichtje. En maandag wordt ze twaalf, dus we waren vandaag in Lelystad. Via de dijk vanaf Almere. In de auto winterzonnige vergezichten op links het IJsselmeer en rechts de Oostvaardersplassen. Prachtig. Op twee meter onder Nieuw Amsterdams Pijl soep en brood, kerstliedjes op piano van Roy en Ingrid en Donald Duck stemmetjes door de ingezogen lucht uit de heliumballonnen. Weer thuis lezen we de Heaven.
Jaarlijstjes zijn frustrerend. Natuurlijk, ze bieden een mooi overzicht van wat de kenners goed vinden. Maar ze confronteren je ook genadeloos met wat je allemaal gemist hebt. En met je beperkte portemonnee.
Maar ja, zonder lijstjes hoor je er niet echt bij. Dat hadden Chris de Kruijf en ik zo’n vijfentwintig jaar geleden al door. En zo draaiden wij, als aankomend kenners, een paar jaar lang op oudejaarsavond onze favoriete platen van het bijna afgelopen jaar. Een criterium was wel dat je de platen van je keuze in je bezit moest hebben. En platen uitgebracht in november en december van het vorige jaar mochten mee doen. Hoe Chris nu omgaat met lijstjes weet ik niet. Maar hem kennende doet hij er wel wat mee. En mijn muze en ik dit jaar ook. Maar dan wel met heel losse criteria.
Op nummer vijf staat Allison Moorer met de dvd Show. De ceedee is al heel vaak gedraaid. Maar het, gisteren voor het eerst, zien voegt in dit geval heel veel toe. Wat een stel muzikanten en wat een stem heeft die griet. Nummer vier is Smutfish met Lawnmower Mind. Al langer in bezit, maar de klasse is pas dit jaar tot ons doorgedrongen. Melancholieke alternatieve roots georienteerde muziek van topkwaliteit en, als je het hoort geloof je het niet, Nederlands fabrikaat. Nummer drie is Spinvis. Karin en ik zagen hem met z’n Op Een Ochtend In Het Heelal tour in Leiden. Ook daar speelde Erik de Jong het van een zeer groot inlevingsvermogen getuigende ‘Wespen Op De Appeltaart’, het prijsnummer van z’n onlangs verschenen Goochelaars En Geesten. Nummer twee is Homesick For Nowhere van het Schotse Hobotalk. Onze sympathie hebben ze al tijdens Take Root 2006 gewonnen, maar met het album van dit jaar blijken ze meester in het schrijven en vertolken van ingetogen en gevoelige liedjes.
Nummer een is Fred Eaglesmith. Fred heeft een fraai klaaglijke stem, schrijft prachtige liedjes en beschikt over een groot repertoire. Waar hij moeiteloos uit put. En als het meezit praat hij de liedjes als een ware entertainer aan elkaar. Het zat mee in Edam vorige maand. We waren daar met dochter Maartje en haar vriend Martin. Fred maakte Franse Martin duidelijk dat het leven hier voor een groot deel beneden zeespiegel plaatsvindt. Live Below Sea Level heet de tour. En die is inmiddels ook op deeveedee uit, die Fred in de kou vanuit de voor de kroeg geparkeerde bestelauto van Dik’s Autoverhuur (waarover Fred hilarisch verhaalde) verkocht. Op de deeveedee zien wie Willie P. Bennett excelleren op de elektrische banjo, wat een muzikant, wat een combinatie.
Fred heeft wat met ons kikkerlandje, wat ook niet zo verbazend is. Als Canadees stroomt er honderd procent Nederlands bloed door z’n aderen. Maar hij kijkt naar ons met een confronterend relativerende blik. Z’n vorige tour heette niet voor niks de ‘Small Beers Tour’. En daar werden we twee jaar geleden natuurlijk uitgebreid over onderhouden. Dit jaar dus over het leven beneden zeespiegel.
Het is maar goed dat we Fred, die de interactie met z’n publiek niet schuwt, niet vertelt hebben over Emmy en Roy. We hebben ze geholpen met verhuizen. En op een gegeven moment moesten we een opblaasboot naar binnen sjouwen. “Waar moet deze Emmy”? “Oh, die moet op onze slaapkamer, bovenste verdieping”. Op de trap stellen we de waarom vraag. “Ja jongens, we nemen onze voorzorgsmaatregelen. This is living below sealevel”!