De NCRV heeft op de zaterdagochtenden een ‘ondeugend’ radioprogramma, ‘Cappuccino’. De formule is al jaren hetzelfde, ook zaterdag werden er weer bellers in de maling genomen en weggedraaid. Afzeikradio, knap hoor. Zoekt de NCRV daarom tegenwicht?:
‘In een zomer vol vaderlandsliefde opent Cappuccino het Museum van Nederlanderigheid. Vergeet de klompen, tulpen en kroketten! Die kennen we nu wel. Wat vind jij écht bijzonder in Nederland?'
Met de hoop en verwachting dat hier leuke, positieve, dingen uit komen. Natuurlijk eist het format dat er bekende Nederlanders in zitten met, politiek correct, op z’n minst een niet blanke bijdrage. Nou dat hadden ze niet moeten doen. Jetty Mathurin weet in haar bijdrage niets, maar dan ook helemaal niets positiefs over Nederland te zeggen. Haar bijdrage is één grote éénzijdige, zo niet beledigende, klaagzang. Goed gegoogled, maar gespeend van enige humor.
Dat is één, maar twee is dat Mathurin de pathetisch zwarte thema’s ten tonele voert: Zwarte Piet, vooroordelen en natuurlijk de slavernij. Wij zielig, jullie slecht. Nergens wordt de nuance gezocht. Wie verkochten nu eigenlijk de slaven aan de Nederlanders? Wat was de tijdgeest? En in hoeverre was dit soort handel al gebruik in Afrika? Handelsgeest, van wie?
Maar het belangrijkste is, drie, Mathurin’s zwarte trots. Of beter, het ontbreken daarvan. Nergens worden Surinaamse bijdragen aan de Nederlandse samenleving benoemt, nergens benoemt ze haar eigen bijdrage. Waar ze toch supertrots op kan zijn. Mathurin lijkt verbitterd, zuur, rancuneus en vol van haat in plaats van de humoristische zelfspotter die ze was. Tijd om op zoek te gaan naar de tante in haarzelf!
In de conclusie van haar bijdrage haalt Mathurin de dichter Gerrit Komrij aan om de blanke Nederlanders de spiegel voor te houden. Als we het dan toch over tegenwicht hebben, dan halen we de regels van dichter Don Leo von Marsrij bis Komman aan. Die blijft iets dichter bij huis, in het hart van de Bijlmer, in de geest van de notabelen en de geestelijken aldaar:
Denkend aan Bijlmer zie ik de Kandelaar Met stadsdeel, dominee en glimmende ogen Gericht op Europa en God’s trouwe dienaar In een hossel zonder moraal of mededogen
