Het klonk twee jaar geleden een beetje als een eed. Of op z’n minst als een hele plechtige belofte. Nee, ik heb het niet over een huwelijk, het gaat hier om de belofte nooit van je leven Crocs te dragen. Liever krukken dan Crocs spraken we stoer tegen elkaar uit. Want het is een hype en misschien nog erger, een uiting van het hebben van een ontzettend slechte smaak. Als Crocs mogen, dan mag alles in het leven, niets is meer verboden, niets is meer lelijk en we doen allemaal dezelfde dingen. Dan spugen we niet meer in de kwispedoor, dan mag je ook buiten de sportschool je slip over je broek dragen en dan rijden we allemaal op een fiets met bloemetjes naar de Uitmarkt.
Nou ja, je begrijpt wel waar dit verhaal naar toe gaat. Dus laat ik me maar concentreren op het waarom. Voor de trektochten in Noorwegen hebben we geïnvesteerd in surfschoentjes. Een rivier moet daarmee verantwoord doorwaad kunnen worden, grip en bescherming. Na de eerste week trekken blijkt dat we alle oversteken met schoenen aan hebben kunnen doen. En dat door regen nat geworden surfschoenen ontzettend zwaar zijn. Karin heeft zich ongemerkt een bult gesjouwd…. De tweede week blijven de surfschoenen in de auto, maar na één dag lopen is het lang uitgestelde moment daar: we moeten een beekdoorsteek doen!
En de tweede waarom is dat je in DNT-hutten je bergschoenen uitmoet. De Noren zijn normaal niet kinderachtig, maar in dit opzicht wel. De huttenwaard in de Torehytten kon mij niet uitleggen waarom een beetje modder op de grond wel erg is en ontplofte kjøttkaker met jus op het plafond niet. Maar goed, toen hij me corvee in de latrine voorstelde heb ik mijn verzet gestaakt. De schoenen gingen uit. Dat viel ‘m vies tegen, maar hij hield zich groot. Maar wij liepen daar wel met koude voeten en de rest van de bezoekers, natuurlijk wel met berghutervaring, op gympen of pantoffels. Ook niet bepaald verheffend, maar zeker warmer dan onze sokken.
Ja, toen schoten me de wijze woorden van Dr. Fox me weer te binnen. Twee jaar geleden wees hij me al op de voordelen van Crocs en ik deed hem af als een early adopter. Sorry Willem, je had gelijk. Maar nu was het nog zaak het idee van de nieuwe aanschaf tactvol en met goede argumenten aan Karin over te brengen. Dat viel reuze mee. Maar in haar antwoord klonk wel het verzet door: ‘Ok, maar dan moeten het wel zilveren crocs zijn’! En ik nog stoer en luchtig: ‘al ga voor je gouden schatje, geen probleem. There’s a croc of gold at the end of the rainbow’! Maar pollens plus, je gelooft niet waar we mee thuis kwamen!!
