De stilte zonder vuvuzela’s geeft mij een gevoel van gespannen onrust tot het gejuich om mij heen losbarst. Mijn buren toeteren, juichen, staan op het balkon en trekken hun T-shirt over de oren om zichzelf op hun blote bast te kloppen. Met deze krankzinnige taferelen te midden van een vrolijke geluidsexplosie maakt mijn hart beschaafd een sprongetje.
Ik houd helemaal niet van voetballen. Dat komt door mijn jeugd waarin mijn vader tijdens een voetbalwedstrijd op tv zo hard schreeuwde dat onze kanariepiet aan een hartstilstand overleed. Desalniettemin gedraag ik mij, in de situatie waarin mijn omgeving over mijn zintuigen regeert, als een heuse voetballiefhebber op afstand. Ik sms Leen” 0-1”? En even later “0-2?”.
Want zelfs ik, zonder tv of radio, kan mij niet helemaal los maken van de WK-gekte. Ik lees een boek, luister naar muziek maar concentreer mij voor geen meter. Ik ben voortdurend gericht op een denkbeeldige toekomst waarin Nederland scoort. Teleurstellend gekreun bij een tegendoelpunt is door mij niet waarneembaar. Door de wedstrijden slechts op afstand te beleven, heb ik daardoor het gevoel dat we alleen maar kunnen winnen. Zelfs als we in werkelijkheid verliezen. Mooier kan het WK niet zijn.
Karin.