Moeder Johanna past niet door de deur van het uitvaartcentrum en die boodschap moet Wilma Heijink ons, dochters en zonen, brengen. Wij kunnen er wel om lachen, maar dat weet Wilma van tevoren natuurlijk nog niet. Desgevraagd leert ze ons dat het niet gebruikelijk is om een kist op z´n kant door een deur te schuiven.
Dat is in de uitvaartwereld wel een stevige regel, want ook in de Brummense kerk wordt er niet met Moeders gesmokkeld. Via de brede deur onder de kerktoren de kerk in en uit. En anders maar niet.
Het thema van de uitvaart is ´storm´, een verwijzing naar Johanna´s leven. En ja hoor, met regen en windkracht acht gaan we op weg naar de begraafplaats in Brummen. Voorop Wilma, beschaafde hakken, strakke stemmige rok, nauwe coupe, split, dunne nylon kousen. Het kost weinig moeite om stapvoets achter haar aan te rijden.
Moeders ligt in haar kist boven het graf te wachten. Om de kist te kunnen laten zakken moeten de houten dwarsliggers weggehaald worden. Wilma trekt resoluut haar strakke rok een stukje op om door de knieën te kunnen buigen. Als ze een ligger pakt glijden haar hakken weg, ze verliest haar evenwicht en dreigt in het graf te vallen.
Ze balanceert, corrigeert. De keus tussen een blik op Johanna´s kist of Wilma´s fraaie benen is geen lastige. Sorry Mamma. Na afloop bespreken we het angstige moment en de nachtmerrie van elke uitvaartondernemer: onder de kist van de overledene te belanden. En o ja, nog vergeten:
´Wilma, laat me je dit vertellen, als het nodig is krijg je van mij een nieuw paar jarretellen!´
