Ergens moet nog een notitieblokje zwerven. Uit begin jaren zeventig. Ik zat toen vaak bij Brummen aan de IJssel, om de namen en gegevens van passerende rijnaken te noteren. Dat was een uiterst serieuze bezigheid. Alleen als de naam van de boot én de herkomst geregistreerd waren, mocht de boot mee in de dagtelling. Het streelde natuurlijk mijn jongensego als er weer een dagrecord sneuvelde, dan klopte ik mij nog eens op de ingevallen borst en prevelde ´goed bezig geweest daar aan die IJssel´.
Veel later vertelde Ronnie Rijkuiter van AMEV me dat ´there are lies, damn lies and statistics´. Zo was het toen aan de IJssel ook al. Er verdween wel eens een plaatsnaam in het boekje, terwijl er niets in die sfeer was waar te nemen. Toch was iedere bekijker van mijn geturfde vruchten diep onder de indruk. Terwijl er geen reet van klopte.
En zo is het hier ook maar net. We hebben een goed gevoel bij Pingjum en Woubrugge, het klopt, het zijn de dorpen waar de verhalen over gingen, de dorpen waar je op bezoek ging, waar je ouders geboren zijn. Niet voor de burgerlijke stand, dat niet nee. Maar er is ook niemand die zegt dat een gedenksteen een fotokopie van ´de akte van overlijden´ moet zijn.
Eerlijk gezegd was het mij allemaal ontgaan, het verschil tussen Woubrugge als plaats en Alphen aan den Rijn als gemeente. Maar daarmee geconfronteerd is dit hoe ik erover denk. Ik ga voor Woubrugge!