‘Schatje, geef me even het blik met voer voor de fazant´. ‘Welke is dat dan? Hier staan er twee op de keldervloer’. ‘Nee, dommie, weet je dat dan nog niet? Die staat op de grond bij de buitendeur’. ‘Weet je dat zeker? Volgens mij zit daar havermout in en dat is voor de vogeltjes’. ‘Havermout voor de vogels? Nee hoor, Paul eet zelf havermout’. ‘Ja precies, dus die is het niet. Kijk maar, dit zijn zaden’. ‘Dit is het Bolletje blik, daar zit kippenvoer in’. ‘Kippenvoer? Gisteren pakte je daar de borrelnootjes uit’. ‘Niet waar, die liggen boven de koelkast’. ‘Maar wat zit er dan in de vier blikken op het dienblad’?
De blikken op ’t Boesveld. Ze beginnen regulier. Er zit iets lekkers – of iets moois in. Dan krijgen ze jaren een tweede leven waarbij er wel een paar gradaties zijn. De mooiste blikken krijgen een inhoud bedoeld voor menselijke consumptie. Een blik uit de tweede categorie, daar zit dierenvoer in.
En in een blik uit de laatste categorie tref je schroeven of spijkers aan. Maar hoe de selectie ook geweest is , hoe zorgvuldig Joke er ook mee om gaat, ieder blik heeft een zelfde eindbestemming, een zelfde lot. Het wordt uiteindelijk volgestopt met zand en daarna volgepompt met lood.
