Eind tweeduizendveertien: Engelenburgerlaan 4 in Brummen is verkocht, Syb gaat met Trees een nieuw leven in Zwolle beginnen. Zwolle? Diede en Sietse wonen daar nu! En daar was ik bij mijn zus Jans gestald om tijdens de verhuizing van ’t gezin Bakker-Buitelaar, van Nunspeet naar Brummen in negentienzeventig, niet in de weg te lopen. Toen de spullen over waren bracht Jans me naar het dorp stroomopwaarts aan de IJssel.
Nog geen twaalf was ik. De acht jaar daarna – tot ik uit huis ging en in Zutphen ging wonen – zijn behoorlijk bepalend geweest. De IJssel, vrienden, vriendinnen, zoenen, opgroeien, avonturen, dammen, jeugdclub, school, de eerste baantjes. Leonie en Iddo werden geboren. Daarna bleef de band met Brummen. Hait en Mamma woonden er, Joke en Paul, Brenda’s ouders, Syb en Tine het langst. Marijke en Gosse die Mamma verzorgden. Een paar jaar na Tine’s overlijden leert Syb Trees kennen en het besef groeit dat de vleugels uitgeslagen kunnen worden, het is goed nu. Het past een Bakker, licht, lucht, vrijheid, de kop in de wind.
Dat gun ik m’n broer, maar toch stemt het me verdrietig. Op een bezoek aan het graf van Hait en Mamma na, is er geen reden meer het dorp te bezoeken. Nu Syb vertrekt uit Brummen voelt het als een afscheid van iets dierbaars, alsof een band wordt doorgesneden. Vroeger is nu echt weg. Partir c’est mourir un peu, maar alleen als er veel goede herinneringen liggen.