Allereerst: dank aan Gosse en Marijke voor het delen van dit overlijdensbericht van Mien Zandbrink. Bijzonder: geboren, getogen en overleden in Hamersveld. Geboren ben ik er ook, maar na een jaar verhuisden we naar Woudenberg.
Aan mijn eerste levensjaar heb ik bar weinig herinneringen. Hoewel ik weet dat je normaliter aan je eerste levensjaar geen herinneringen hebt, blijf ik voorzichtig. En houd een slag om de arm door het op ‘bar weinig’ te houden. Dat komt doordat er recent nog een latente herinnering concreet werd. Het kwartje viel doordat Karin en ik een kadootje kregen in verband met het aanstaande oma en opa worden. Daardoor kwam ik tot de conclusie dat er al heel vroeg in mijn leven vrouwen boven mijn wieg hingen. Vrouwen die dan een punt van een doek in m’n mond stopten, wat smaakte naar suikerklontjes met een kruidige smaak en je ging er lekker van slapen. Beerenburg, beste broers, lieve zussen, Beerenburg! De punt van een doek met daarin een met Beerenburg doordrenkt suikerklontje!!
Het zou dus zomaar kunnen dat Mien Zandbrink ook met zo’n doek boven m’n bedje heeft gehangen. Daarvoor zou ik haar dan zeer dankbaar zijn, wat het brengt mij voor het slapen gaan – het liefst vergezeld van een stukje kaas - nog steeds een groot genoegen. En de slaap zelf, niet te vergeten. Maar helaas – en daarmee kom ik langzaam aan het punt wat ik wil maken – kan ik niet beginnen aan het bijwonen van uitvaarten van vrouwen die mogelijk boven mijn bed hebben gehangen. Rekenend op jullie begrip en welnemen, beperk ik me tot het bijwonen van die waarvan de dame met zekerheid boven m’n bed gehangen heeft. Of – als uitzondering op deze strikte regel - al dan niet abusievelijk is ingestapt.
Misschien, Marijke en Gosse, kunnen jullie de honneurs waarnemen?
Alvast dank,
Groet, kus, ook van Karin,
Leen.