Jans noemde het een huisgewoonte. De gewoonte om voor het slapen gaan een Beerenburg, een Weduwe Joustra, te pakken en een stuk kaas. Dat laatste heb ik niet van een vreemde. Want ik herinner mijn broer Sybren wanneer hij ’s avonds laat thuis kwam. Hij maakte dan steevast de gang naar de kelderkast om daar nog even kaas te scoren. Ik kan me niet herinneren dat hij ook een Weduwe pakte, maar het tijdstip waarop hij thuis kwam deed vermoeden dat hij dan iemand anders had gepakt.
Toch was het voor mij tot een jaar of tien terug geen dagelijkse gewoonte. Dat werd het pas na een verhandeling van mijn zus Marijke. Marijke heeft een verpleegkundige achtergrond en vertelt je dan dingen als er op het vlak van gezondheid iets bij iemand speelt. Nou weet zij hier heel veel van en ik erg weinig. Dat is op zich niet zo erg zou je denken, maar ik vermoed dat Marijke mij slimmer inschat dan ik ben. En om haar niet teleur te stellen zeg ik dan niets als ik haar niet meer snap. Bij mij moet je die kennisoverdracht doseren en in kindertaal brengen, dat is het denk ik.
Maar goed, bij een verjaarspartij kwam het gesprek op kaas. Dat is bij de Bakkers niet zo gek, het gaat vaak over lekker eten of over een goede stoelgang. En het liefst over allebei. Dit keer bleef de stoelgang achterwege, maar kwam het even later op kaas voor het slapen gaan. Waarbij ik de publiekelijke ontboezeming deed dat ik het dan zo zonde vond om die lekkere smaak weg te poetsen met tandpasta. Waarop Marijke dus vertelde dat dit ook niet hoeft omdat het hélemaal niet erg is. Want er zitten in kaas enzymen en – hier gaat het al weer mis - nog een heleboel andere dingen die je met het blote oog niet kan zien. Maar die enzymen en die andere dingen zorgen er dan voor dat je géén gaatjes in je tanden en kiezen krijgt.
Nou, die laatste zin was klare kindertaal en zeker niet aan dovemansoren besteed! Sinds die tijd gaat er ’s avonds voor het slapen gaan een stuk kaas mee naar de slaapkamer. En een Weduwe mee naar bed.