Maartje en Leen lopen van Hasselt naar Zwolle, een etappe van ‘de Kroon op het Hanzestedenpad’. Mooie uitzichten op de IJsseldelta, guur weer. Niet erg want ze kunnen opwarmen bij Diede en Sietse in Stadshagen.
’s Middags breekt de zon door en het dreigt aangenaam te worden. Zeker bij het pittoreske Oude Veer en het park Het Engelse Werk. Totdat Leen constateert dat de IJssel hier is omgedoopt tot De Rivier Zwolle. Dat is zo’n beetje hetzelfde als Nederland voortaan Amsterdam Countryside noemen. Van een zeldzame schaamteloosheid en een totalitair egocentrisme.
Daarmee is het verhaal nog niet afgelopen want Leen kan in de parkeergarage alleen pinnen als hij Duits als taal selecteert. “Onbetrouwbare sujetten zijn het hier” fulmineert hij, “ze doen hier alles voor geld en het ergste is dat er sinds ze in de middeleeuwen hun kerkklokken stiekem aan Kampen verpatsten er niets, maar dan ook helemaal niets aan die gasten is veranderd.” En dan met de schuimvlokken uit z’n mond: “ze hadden de IJssel net zo goed gelijk Der Fluss Schwolle kunnen noemen.”
Gelukkig is Maartje van de mindfulness en brengt ze Paps redelijk snel weer tot bedaren.