We lopen naar huis. Karin heeft in de Volkskrant gelezen dat haar voormalig buurman August Willemsen een paar jaar geleden is overleden. Ze vertelt dat ze naast elkaar woonden in Gouden Leeuw, hartje Bijlmermeer. Dat ze samen wel eens een glaasje wijn dronken en een toastje Franse kaas aten. En dat August er nooit een punt van maakte als de brie op was. Wel viel hij af ten toe en brak daarbij botten. Toen August een dame leerde kennen en naar Australië emigreerde werd het contact verbroken.
Losjes spelend met ‘beter een bekende- dan een verre buur’ tipt Karin dan een kennis en zo wordt Evert haar buurman. Over het waarom, de aardstralen onder Gouden Leeuw of Karin’s onbereikbare schoonheid, zullen we het nu niet hebben. Maar feit is wel dat ook Evert er niet in blijkt te spugen. En dat een buurvrouw aan Karin vraagt of ook appartementen voorbestemd kunnen zijn.
Later op de avond lees ik twee dingen: Karin’s nieuwe bijdrage voor het weblog en het bewuste stukje in de krant. Over een – door toedoen van Karin’s vader Henk – aan schrik overleden kanarie en over de ‘De Goddelijke Kanaries’, het boek van August over de spelers van het Braziliaanse voetbalteam.
Herinneringen komen boven. Broer Sybren over de ode (hi ha hondenlul) aan de scheidsrechter tijdens de gewonnen wedstrijd tegen Brazilië in Duitsland 1974: ‘kon je dat op televisie horen dan?’ Zoon Sjoerd die zich wezenloos schrikt als paps juichend de serene sfeer in Chateau de Martragny, Normandië verstoort als Marco van Basten wonderschoon scoort (finale EK 1988).
Maar ook de verse herinnering aan de zeldzaam slechte vier laatste wedstrijden van het Nederlands elftal tijdens het huidige WK-voetbal. Gewonnen, ja dat wel. Maar iets om trots op te zijn? Nee. Gaan we dan winnen van Brazilië? Alleen met hulp van boven. Vader Henk zal nu een Goddelijke Kanarie schrik aan moeten jagen.