Jans,
Eerlijk gezegd ben ik niet zo sterk in dit soort dingen. De tas met kaarten die we kregen bij het overlijden van Trees, Karin’s moeder, heb ik bij het oud papier gezet. Karin, Rick, Roy en Ingrid hebben het daar erg moeilijk mee gehad. Ik troost me nog steeds met de gedachte dat het Trees allemaal niet uitmaakte.
Nu ik dit zo schrijf besef ik dat er ook andere nabestaanden zijn die niet zo goed weten hoe met een dergelijke ‘erfenis’ om te gaan. Zo ontvingen wij niet zo lang geleden een exquise selectie condoleance kaarten. Buurtgenoten blijkbaar ook, want het duurde niet lang of de wijkagent kwam op bezoek. Wij konden hem in onze beleving niet helpen, want elke keer als wij de brievenbus hoorden klepperen, een condoleancekaart aantroffen en uit het raam keken, zagen wij geen bezorger. Niettemin vernamen wij niet lang daarna dat ons vierjarig buurtgenootje Mike C. is opgepakt. Hij ambieert een carrière als postbode en schijnt enige vingeroefeningen verricht te hebben.
Knap speurwerk van het korps Amsterdam Amstelland! Wij vragen ons af hoe lang zij in de bosjes hebben gelegen om de op zijn driewieler onder de radar crossende Mike op heterdaad te kunnen betrappen. Dat Mike het verscheiden van zijn Opa heeft aangegrepen beseft deze – wel zeer – jongeman erg goed. Het leed- en leedvermaak wat hij respectievelijk zijn familie en buurtgenoten heeft bezorgd, kan hij wat minder goed vatten.
Empatisch vermogen en ambitie. Dat gaat niet altijd even goed samen. De tas met condeleance kaarten en ik waarschijnlijk ook niet. Wil jij ze voor me bewaren?
