We lopen langs de Weespertrekvaart, ter hoogte van de molenstomp bij het Diemerbos . Honderd meter verder stopt een auto. We zien een man het portier opendoen, we zien een hondje er uit springen dat direct richting vaart rent. De man doet een paar stappen richting vaart, probeert het hondje tegen te houden, wat niet lukt, verliest z´n evenwicht en valt ook in het water.
We maken een sprint en als we bij ´m zijn reikt hij ons vanuit het water de natte teckel aan. Als Teckie op de kant is draaien we ons om naar de man. Dat doet de teckel ook, met dit verschil dat ie gelijk weer het water in plonst. ´Nu ligt ze er weer in´, zegt de man. Het klinkt verwijtend. Karin reikt de man haar sjaal, ik zeg tegen hem ´jij eerst´. Maar hij draait zich direct om en roept ´eerst de hond, eerst de hond´!
Wil dit goed aflopen dat moeten we nu daarin meegaan, ik pak Teckie opnieuw aan en gooi haar achter in de auto van de man. Dan reiken we hem de sjaal weer aan. Aan mijn kant pakt de man de sjaal, maar z´n andere hand steekt hij uit naar Karin en roept ´help´. Zo wordt het toch nog gedoe om grip te krijgen op de natterik en bovendien moeten we er voor zorgen zelf ook niet in het water te belanden. Kracht heeft hij niet, mogelijk is hij al licht onderkoeld.
Maar we slepen en trekken en zo krijgen we hem even later dan toch op de kant. Daar blijft hij even uitgeput liggen en ik geef hem een paar kloppen op z´n schouder. Hij is verder in orde, is gauw weer bij de les en heeft niets in het water verloren. Hij vertelt dat hij normaal gesproken op deze plek z´n hond nooit zou uitlaten, want het beestje is blind en zo goed als doof. Maar het beest scheet in de auto en zo nam hij de eerste afslag om eventuele resterende keutels uit Teckie´s dikke darm te leiden. Hij blijkt aan de overkant in Geerdinkhof te wonen, slaat verdere hulp nu af en stapt met z´n natte kleren in de auto om zo snel mogelijk naar huis te rijden. Z´n dank is een druk op de claxon als hij ons voorbij rijdt.
Tijdens het sjorren is het Karin in haar rug geschoten. De pijn wordt alleen maar erger en een paar dagen later stelt de huisarts de diagnose dat ze een gescheurde lage rugspier heeft. Lange wandelingen en spierpijn, dat kent ze. Maar nog niet op deze manier.